

ขนาดสินค้ารวมบรรจุภัณฑ์ | (กxยxส) 12.5x18.5x1.5 ซม. |
น้ำหนักรวมบรรจุภัณฑ์ | 0.25 กก. |
The Appalachian Trail ใจก้าวเท้าเดิน
บันทึกเดินเท้าของผู้หญิงไทยคนแรก ที่พิชิต "แอพพาลาเชียนเทรล" เส้นทางเดินป่าที่ยาวที่สุดในโลก ด้วยระยะทางกว่า 3,500 กิโลเมตร พาดผ่าน 14 รัฐของประเทศสหรัฐอเมริกา เริ่มจากรัฐจอร์เจีย ถึงรัฐเมน เธอใช้เวลาเดินทางร่วม 6 เดือนเต็ม นอนกลางดิน กินกลางทราย และนึกจะถอดใจกลับบ้านเสียหลายครา แต่อะไรทำให้เธอยังคงก้าวต่อไปต่อไป... คำตอบนั้นอยู่ที่หัวใจ!
เทรลเนมหรือฉายาในการเดินป่าของเธอคือ "Can Do" เจ้าของบันทึกเล่มนี้เป็นผู้หญิงไทยธรรมดาๆ ที่ตัดสินใจลาออกจากงานประจำที่มั่นคง ดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเอง และได้พบรักจากแดนไกล ซึ่งพาให้เธอมาเดินอยู่บนเส้นทางสุดทรหดสายนี้ แต่อย่าถามเลยว่าเดินกันไปทำไม แคนดูตอบไม่ได้ เพราะความสุขและความหมายนั้น อยู่ระหว่างทาง
The Appalachian Trail ใจก้าวเท้าเดิน
Chapter 1 ไปทำไม... นั่นสิ
Chapter 2 แรกก้าว ก้าวแรก
Chapter 3 Thru-Hiker's Nostalgia
Chapter 4 สู่จุดสูงสุด ด้วยร่างที่ทรุดโทรม
Chapter 5 มดตัวจิ๋วที่เป็นสุข
Chapter 6 Hello Norovirus
Chapter 7 ยอดมนุษย์ธรูไฮเกอร์
Chapter 8 Virginia, Come Rain Come Shine
Chapter 9 โคตรจะหมดท่า
Chapter 10 เพลงของพ่อ
ฯลฯ
ISBN : 9786163272133
ผู้แต่ง : Can Do
สำนักพิมพ์ : a book
หน้า/จำนวนเล่ม : 270 หน้า
ชนิดปก : ปกอ่อน
เนื้อในพิมพ์ : สี่สีในเล่ม
หมายเหตุ
เดือนปีที่พิมพ์ : 2/2019
รีวิวโดยสำนักพิมพ์
คุณยุ้ย ปิยะธิดา เจ้าของฉายา “Can Do” เป็นนักเดินป่า แม่ค้า นักการเกษตร สัตวบาล นักเซิร์ฟสมัครเล่น เป็นมาแล้วหลายอย่าง ยกเว้นนักเขียน เธอไม่เคยเขียนหนังสือยาวขนาดนี้มาก่อน แต่เธอเป็นผู้หญิงที่จัดอยู่ในประเภท “คนจริง” หมายถึง เมื่อเธออยากเขียนหนังสือ เธอก็ไม่คิดจะติดต่อสํานักพิมพ์เพื่อนําเสนอไอเดียก่อน เธอลุยเขียนเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เสร็จแล้วก็ส่งต้นฉบับทั้งหมดมาให้อะบุ๊กอ่าน
ก็อย่างที่บอก แคนดูไม่ใช่นักเขียน เธอไม่ได้เขียนถ้อยคําคมคายอินสไปริ่ง ประเภทที่คุณจะโควตไปทําซึ้งได้ทุกๆ สองหน้า แคนดูไม่พยายามจะเป็นอะไรที่ตัวเองไม่ได้เป็น เธอเล่าเรื่องซื่อๆ ทว่าความจริงนั้นจับใจคน มันทําให้เรารู้ว่าทุกวีรกรรมที่ฟังดูเป็นตํานานเหลือเกิน ย่อมประกอบด้วยวันโง่ๆ เง่าๆ ไม่มากก็น้อย เราทุกคนย่อมต้องมีช่วงเวลาบื้อใบ้ไร้ความหมาย เราล้วนเดินไปอย่างมืดบอดบนเส้นทางยาวไกลของเรา บางวันเราแน่วแน่ในจุดหมาย วันต่อมาก็หวั่นไหวสั่นคลอน บางช่วงเรามีเพื่อนเดิน บางช่วงก็ไม่มีแล้วเมื่อไปถึงจุดหมาย ชีวิตเราก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย โลกไม่ได้ปรบมือให้ หรือต่อให้มีใครมอบโล่รางวัล วันหนึ่งมันก็จะถูกฝุ่นจับหนา เขาถึงพูดกันเสมอว่า คุณค่าทั้งปวงของชีวิตนั้นหล่นเรี่ย สอดแซมอยู่ระหว่างทาง
ชมพูนุท ดีประวัติ (บรรณาธิการเล่ม)